07 nov 40 worden – reden tot dankbaarheid!
Deze week word ik veertig! VEERTIG! Ik vind het niet niks. Mijlpalen vier ik vaak uitgebreid, het zijn momenten waarop ik bewust stil sta bij mijn leven en wat me gegeven is. Dat doe ik deze week ook en in deze blog neem ik je mee in mijn gedachten over veertig worden.
Toen ik dertig werd, woonde ik op twintig hoog in Utrecht en gaf ik in een rode stippenjurk een cocktailparty voor mijn vrienden. Het was een legendarische avond en ik kijk er met veel plezier op terug. Ik zat nog volop in Huis van Belle en leidde een druk leven. Toch miste ik iets: een leuke vent. Ik voelde op een avond dat God me toefluisterde dat hij dat jaar zou komen. Ik wiste al mijn datingprofielen want ik voelde: op deze manier niet.
En nu word ik veertig, woon ik in een grotemensenhuis in een dorp op de Veluwe, met een nuchtere Fries die ik dat jaar ontmoette waar ik zielsveel van houd en twee kinderen die bijna allebei naar school gaan. Ik leid nu Villavie alweer bijna vijf jaar en heb altijd mijn hart gevolgd. Ik ben blij en intens dankbaar voor waar ik nu sta. Niet vanwege het plaatje dat klopt, want dat zegt niet zoveel. Maar vooral intens dankbaar voor de mensen in mijn leven, Johannes en de kids en mijn vrienden die ik vaak al langer dan twintig jaar heb.
En ook dit: Ik ben blij met wie ik ben.
Toen ik nadacht over of ik de komende veertig jaar dan dingen anders wil of ergens in wil groeien, was mijn conclusie: ik ben blij met wie ik ben. Durf ik dat zomaar hardop te zeggen? Ja. Maar dat is een lange weg geweest. Want in mijn tiener- en twintiger jaren was ik zeker niet blij met wie ik was. Ik voelde me minderwaardig, niet gezien en gebroken. Op mijn 21e vond ik mijn identiteit in God en veranderde er veel. Toch bleef ik onzeker, vond mezelf Gods liefde niet altijd waard. Maar de laatste jaren is daar veel in genezen. God heeft gewerkt in mijn gebrokenheid en veel heling gebracht. Ik heb onlangs ervaren dat ik daar meer van mag getuigen en ben benieuwd hoe ik dat meer mag doen komende tijd. Ideeën zijn er natuurlijk al… 😉 maar ik wil hierin echt naar Gods stem luisteren. Ik ben wie ik ben, door wie God is. Ik mag zijn geliefde dochter zijn. En hoe meer ik dat ervaar, hoe meer ik me wil toewijden aan Zijn plan en hoe minder het om mij draait.
Dicht bij Jezus blijven
Mijn grootste uitdaging is en blijft: dichtbij Jezus blijven. Mijn ondernemersgeest en altijd drukke hoofd verzinnen voortdurend ideeën en met de energie die me gegeven is, ga ik snel en hard. Met als gevolg dat ik soms té hard ga en teveel voor God uit. Keer op keer herinnert Jezus me er liefdevol aan: Keer nou terug naar mij, blijf bij de Bron. Inmiddels voel ik me er niet meer schuldig over: Hij is er altijd en Hij kent me. Ik ben altijd in Zijn nabijheid, ook als ik hard ren, maar om hem écht te ontmoeten in mijn binnenste, is rust en ruimte nodig.
Pas als ik die rust neem, kan ik een vriendin van God zijn. En daarmee een vriendin van mezelf. De afgelopen jaren ben ik veel rustiger gaan leven. Weinig programma meer in de avonden, veel wandelen, óók in drukke weken, vaak aan de voeten van Jezus zitten. Dit heeft me veranderd en zorgt ervoor dat ik niet, zoals in de jaren daarvoor, mezelf voorbijloop en uitgeput raak. Ik denk dat dit ook de rust heeft gegeven in mezelf. En nee, die ervaar ik heus niet altijd en overal, ik kan nog steeds flink onzeker zijn of denken: ‘wie ben ik?’ maar mijn basis is dat mijn Hemelse Vader van mij houdt.
foto’s door de geweldige Met Esmee Fotografie
Een vriendin van mezelf zijn
Een vriendin van mezelf zijn betekent dat ik voluit leef, dat ik verliezen lijd die me hard raken. Mijn vader, die ik zo intens mis. Maar ik ervaar ook levend verlies. Tot een poosje terug wist ik eigenlijk niet goed wat met die term bedoeld werd, maar inmiddels wel. Het raakt me hard en er is een continue onderstroom van verdriet die ik in mijn lijf voel. Mensen om wie ik geef die ouder worden, de zorgrol die verschuift of omkeert…
Voluit leven betekent dat ik erken dat dit verdriet er is. Dat ik als een vriendin naast mezelf zit en erken dat het pijn doet. Dat ik de telefoon pak en daadwerkelijk vriendinnen of nichtjes bel want niets is zo helpend als herkenning vinden bij mensen die hetzelfde meemaken en daardoor verbinding ervaren.
In verbinding leven, met jezelf, met anderen, met je naasten, met de wereld. Dat is wat mij betreft wel de sleutel tot voluit leven. Complete vervulling ervaar je als je van betekenis kunt zijn, als je zo dichtbij iemand mag komen dat je iets te brengen hebt en tegelijk heel veel ontvangt. Ik ervaar dit met name als ik in aanraking kom met mensen in gebrokenheid, zoals dit jaar in Sri Lanka. En die reis zette me aan tot het in gang zetten van iets wat ik al heel lang op mijn hart voelde maar niet goed durfde. Iets waarin ik meer van die kant kwijt kan.
Verbinding met de wereld vind ik soms zo ellendig ingewikkeld. Tot waar reikt mijn verantwoordelijkheid? Wat neem ik wel en niet op mijn schouders? Steeds meer besluit ik dat het mijn naaste cirkel is waar ik van betekenis kan zijn maar dat ik me het lot wil blijven aantrekken van vluchtelingen, prostituees en anderen in nood.
Vrouwen met elkaar in verbinding brengen, dat blijft toch wel echt een groot onderdeel van mijn missie. Want ik geloof in de kracht van samen, in herkenning vinden bij elkaar, in elkaar aanvuren en bemoedigen. Villavie bestaat bijna vijf jaar en ik ben vast van plan het nog groter te laten groeien, samen met het mooie team en God.
Altijd dankbaar
En naast alles wat soms zwaar voelt, overheerst het gevoel van dankbaarheid. Vier ik wat er te vieren valt, omdat het vieren van de verjaardagen en mijlpalen van je kinderen, van je huwelijk en van je vriendinnen zo waardevol is. Ik blijf erbij: Dankbaarheid is dé sleutel tot een vervuld leven omdat het focust op wat vreugde geeft. Dan kan verdriet nog steeds aanwezig zijn, maar is vreugde luider aanwezig. Daar kies ik voor, elke dag. Het is echt een keuze, ook als het een zware dag is of de omstandigheden ingewikkeld. En het geeft het leven haar diepgang, want is er een diepere dankbaarheid mogelijk, dan wanneer je verlies lijdt en tegelijk zo intens gelukkig bent? Het leven is zo de moeite waard om geleefd te worden, samen met God en de mooie mensen om me heen!
Het voelt best een beetje als een nieuwe fase. Ik word veertig. Viel tien kilo af. Voel me fit en gezond. Otte gaat naar school vanaf januari. Wat zal deze fase gaan brengen? Ik kijk er enorm naar uit!
>> Ik nam een Villavie podcast aflevering op over veertig worden, die luister je op alle podcastkanalen en er zit een leuke winactie in!