05 mei Een werkende moeder zijn: SCHAKELEN TUSSEN TWEE WERELDEN
Het is de dag van de werkende moeder vandaag (6 mei) en toen ik daarover nadacht, begon zich in mijn hoofd deze tekst te schrijven. Net terug van een paar dagen weg en weer wat moeite om in het mamaritme te komen; toepasselijker kon het niet zijn.
Terug naar huis
Als ik de hippe strandtent aan het strand van Bloemendaal aan Zee verlaat om naar mijn auto te lopen, haal ik diep adem. Een uur en vijf minuten rijden. Een uur en vijf minuten om om te schakelen van drie dagen nonstop werken en gezelligheid naar thuis en weer in mijn gezin zijn. Vijfenzestig minuten om alles achter me te laten. Gaat dat me lukken? Onderweg handel ik nog wat telefoontjes af en zet daarna vrolijke muziek aan. Ik heb zin om weer naar huis te gaan. Toch?
Eenmaal thuis is dochter (3, 5) nog uit logeren en ligt zoon (1,5) nog te slapen. De oppas vertrekt en ik val neer op een stoel. Leegte overvalt me. Ping. Of ik de recepten voor HelloFresh voor volgende week vast wil uitzoeken. Ping. De tweede aanbetaling van onze gezinsvakantie in de zomer moet nog worden gedaan, die stuur ik door aan mijn man Johannes. We verdelen de mental load waar het kan. Of beter: Ik verdeel de taken waar ik kan. Zoonlief wordt wakker en ik besluit hem in zijn wagen te zetten en een rondje te wandelen. In drie dagen tijd heeft hij er woordjes bijgeleerd en kan hij de naam van zijn zusje zelfs zeggen. We lopen het achterland in: ‘Hoi paardje!’ ‘Wat doet het geitje? Beeeh!’ Ik geniet van hem en vind het fijn dat hij deze tijd even alleen heeft en zijn oudere zus de aandacht niet pakt, wat nogal vaak gebeurt.
Drie dagen alleen
Ondertussen denk ik terug aan mijn driedaagse workation in de buurt van Bloemendaal aan zee, in een luxe huisje, helemaal voor mij alleen. ALLEEN. Er moest gewerkt worden en dat heb ik veel gedaan. Aan een boek en aan een deadline. Voor een opdrachtgever moest er iets naar de drukker en dat lukte, samen met een hardwerkende vormgever, uiteindelijk pas maandagavond laat. Tussen het heen en weren van correcties door, pakte ik de bijgehuurde fiets en verkende het dorp. Haalde wat sushi en cola light, at dat rond een uur of zeven op. Met mijn laptop op schoot. Ging douchen daarna, omdat ik er zin in had. Keek nog een serie in bed. De ochtend erop werd ik om acht uur wakker, dat tijdstip heb ik de afgelopen vier jaar nooit gehaald. Ik bleef nog even liggen en werkte toen met laptop en al in bed tot een uur of elf. Ging hardlopen. Rond het middaguur kwam mijn ondernemer-vriendin erbij en werkten we de hele middag samen. Die avond stift ik mijn lippen rood. Doe ik thuis nooit, geeft af op kinderen. Fohn mijn haar en we springen op de fiets, naar Haarlem. Daar drinken we wijn en genieten van goed eten, blijven nog hangen voor een nabrander op een fijn terras. Hebben de slappe lach, ik biets een sigaret voor mijn vriendin. Een man knipoogt. In bed scroll ik nog eindeloos door insta en kijk filmpjes van de kids. Wat wordt haar haar lang. Kan een kind in drie dagen groeien? De volgende ochtend zit ik al vroeg weer achter mijn laptop, ik wil alles eruit halen wat erin zit en kom dan pas echt in de schrijfflow.
Maar mijn tijd is op. Ik moet naar huis. De oppas moet afgelost.
En ik heb er niet zo heel veel zin in. Ik had nog wel drie dagen kunnen blijven. ‘Is dat gek’, vraag ik min of meer retorisch aan mijn vriendin die gelukkig nogal op me lijkt. Of ik op haar. ‘Nee, dat is niet gek’. Toch post ik bij thuiskomst op insta dat ik zo blij ben om weer thuis te zijn. Voor die meekijkende moedermenigte met een mening die ik onuitgesproken toch lijk te voelen. Ik post met name op werkdagen en ben weleens bang dat mensen denken dat ik altijd werk. En ik bén ook blij om thuis te zijn. Maar het voelt alsof ik mezelf uit de ene wereld in de andere wereld moet trekken.
Soms zou ik dat ook willen: altijd werken. Of in ieder geval: fulltime. Begin dit jaar heb ik dat een paar weken uitgeprobeerd en gemerkt dat ik het niet wilde. Want dan mis ik ze. Echt. En dan heb ik geen tijd voor dingen die ik ook belangrijk vind: taken in de kerk, mijn ouders en ouder wordende mensen om wie ik geef regelmatig zien, een beetje regelmaat in ons leven. En dus is onze verdeling behoorlijk traditioneel thuis: Hij vijf om vier dagen en ik drie per week maar in pieken vier dagen en meestal nog een of twee avonden.
Paardenbloemen blazen
Een dag later is Lobke ook weer thuis. We lopen weer een rondje, want dat doe je, met peuters. Rondjes lopen. Het is uitgebloeide paardenbloementijd en dat betekent dat we om de halve meter stilstaan om te blazen. Vroeger deed ik dat ook, met mijn vriendinnen. Hoeveel pluisjes er aan de bol bleven zitten, zoveel kinderen zou je krijgen. Ik weet niet meer of ik dat toen graag wilde en ik weet ook niet meer hoeveel pluisjes eraan bleven zitten maar ik ben wel dolblij dat ik moeder heb mogen worden. Geen vanzelfsprekendheid, in een leven met beschadigingen. Genade, zo voelt het. Elke avond weer als ik ze gedag kus, slapend in hun bedjes. Angstig, zo voelt het ook vaak. Wie veel liefheeft, heeft veel te verliezen en die wetenschap slaat soms als een angstige, knoestige vuist om mijn hart. Als ik ‘s avonds in bed lig en denk aan hoe zij in hun bedjes en wij in ons bed liggen. Wat een huis vol liefde. Ik geniet van de harmonie die in ons gezin heerst, van het moederschap, van zaterdagochtenden naar de markt en thuiskomen met kibbeling. Ik ben er niet onzeker over. Het ligt me. Ik geniet van opvoeden en van doorgeven, van traditities beginnen en in ere houden, van vieren en samenzijn.
Maar niet altijd. Niet vierentwintig uur per dag. En daar kom ik voor uit. Soms voelt dat lastig. Net als dat ik het lastig vind om te zeggen dat ik het niet supermoeilijk vond om te stoppen met borstvoeding na een paar weken. Het was twee keer een struggle en ik heb er hard voor geknokt maar niet ten koste van álles. Want al vrij snel na het stoppen werd ik mezelf weer. En die ‘mijzelf’, die heb ik graag. Die ‘mijzelf’ vindt het weleens lastig in een boerenspeeltuin tussen allemaal andere moeders. Die mijzelf voelt zich erg gelukkig op een fiets op de Haarlemse Zijlweg met rode lippenstift op. Die ‘mijzelf’ houdt van werken en zou nog zoveel meer willen doen en bereiken op dat gebied. Die ‘mijzelf’ is dol op paardenbloemen en op blazen en op dat blonde koppie gebukt in de berm. Die ‘mijzelf’ heeft soms het gevoel op de handrem te moeten na een paar dagen flink doorstomen, telefoontjes, mails, overleggen, deadlines als ze weer een dag met de kids thuis is.
Dat thuiszijn; In coronatijd ging het me steeds beter af. Maar ben ik ook weleens van benauwdheid naar buiten gevlucht. In deze tijd waarin alles weer kan en mag, vind ik het weer wat ingewikkelder. Is de tegenstelling soms groter tussen gezellige avondjes buiten de deur en het leven binnen. Het voordeel is dat ik de kinderen ook weer veel meer mee erop uit kan nemen en dat doe ik dan ook. Zo’n moeder ben ik ook: samen op stap zijn.
En dat geeft niet. Ik ben ik. Ik ben die mijzelf, die soms het gevoel heeft in twee werelden te zijn. Het hoort bij me, zit in me. Ik ben een werkende moeder omdat ik talent heb en dat graag inzet. Ik ben een werkende moeder omdat ik mijn eigen geld wil verdienen. Ik ben een werkende moeder omdat ik mijn dochter laat zien dat het gelijk verdeeld kan zijn in een huwelijk en je als vrouw net zoveel kansen hebt en je talenten het net zo waard zijn om gezien te worden. Ik ben een werkende moeder die soms het gevoel heeft van de ene wereld in de andere te tuimelen en van allebei die werelden geniet maar het schakelen ertussen soms ingewikkeld vind. Die daar nog geen weet van had toen ze als meisje de pluisjes van de paardenbloem blies. En nu wel.
En jij?
Sprak dit onderwerp je aan?
In de het Programma Je levenshuis inrichten krijg je twaalf modules met levenslessen die jij kunt gaan toepassen in je levenshuis. Juist als werkende moeder is het zo belangrijk om duidelijk te hebben wat je behoeften zijn en wat je wilt. Door deze cursus krijg je meer structuur, ruimte en rust in je levenshuis. Hierin zit ook een bonusvideo over je levenshuis als je een gezin hebt. Het programma start weer op 21 maart 2024!
